Zdrobnienia

Przez okno widać sarenkę, pociąg mknie, biedronki
musiały się schować po kątach, gdzie ścielą na zimę nam domek
i chwile stają się drobne – od ciebie poprzez ławeczki,
aż po parki i ścieżki, Wojaczki –

co chodzą po niebie w tę i we w tę.

Zwłaszcza, kiedy pogoda jest tak bardzo jak dziś –
martwa, nieokreślona, że nawet Madonny Siodłate
kręcą głową nad światem –

kręcą, kręcą i nic to.

Lecz my mamy wszystko, co jest potrzebne do życia.
I Bóg jest nasz, chociaż tyci.